De basis van de 4 X T methode werd in de jaren 70 gelegd in Japan en Korea. Hier werden destijds tape methodes ontwikkeld vanuit de gedachte dat beweging en spier activiteit essentieel is om gezondheid te behouden of te herstellen. De achtergrond gedachte is, dat spieren niet alleen nodig zijn voor beweging maar daarnaast ook bepalend zijn voor bijvoorbeeld bloed - en lymf circulatie en de lichaamstemperatuur. Als spieren niet goed functioneren, kan dat dus een scala van klachten een aandoeningen geven. Voortbouwend op deze gedachten, werden er diverse elastische tape soorten ontwikkeld die de spieren in hun functie kunnen ondersteunen, zonder daarbij de beweging te beperken. Door de aangedane spieren op deze manier te behandelen, wordt het lichaamseigen herstelproces geactiveerd. Tijdens de ontwikkeling van deze methode bleek al snel dat het toepassingsgebied veel ruimer was dan alleen het behandelen van spieren. De gebruikte tape komt qua elasticiteit en gewicht overeen met de menselijke huid. Er wordt dan ook gebruik gemaakt van de elasticiteit van de tape ten opzichte van de elasticiteit van de huid, waardoor de tape een soort ‘liftende werking’ heeft op de opperhuid. Er ontstaat zo meer ruimte in het gebied van de subcutis, waar allerlei receptoren, bloed-en lymfe vaatjes liggen. Door nu gebruik te maken van verschillende tape technieken, kunnen diverse effecten bereikt worden. Na weefsel trauma reageert het weefsel met een ontstekingsreactie . er ontstaat een locale zwelling welke een drukverhoging geeft op het omringende weefsel. Door deze drukverhoging wordt de bloedcirculatie verstoord en lymfe afvoer belemmerd, waardoor de druk op de pijnreceptoren toeneemt. De liftende werking van de tape geeft een onmiddellijke drukvermindering, waardoor de bloedcirculatie en lymfe afvoer worden hersteld. De druk op de pijnreceptoren neemt af, en de pijn verminderd onmiddellijk, gevolg daarvan is dat een meer fysiologisch bewegingspatroon mogelijk is.